“Hoe kon ik voor mijzelf een onbekende zijn? Ik dacht mijzelf heel goed te kennen”

 

Hoe een cliënt van me Life Coaching heeft ervaren.

Heel mooi beschreven en wat ben ik apetrots op haar echt een ware bikkel is het! (Uiteraard geplaatst met toestemming)

 

Life coaching. Een geschenk, een ware geschenk. Dat was het voor mij. Gecoacht worden verrijkt je leven. Vooral als je een goede coach treft. Ik trof Faiza aan. En ieder keer dat ik aan haar denk, dan verschijnt er een brede lach op mijn gezicht.

Ik neem je graag mee in mijn ervaring die ik opgedaan heb tijdens de coachingsgesprekken met Faiza.

Ik dacht het allemaal al te weten. Ik dacht al te weten hoe ik mijn leven zou leiden en hoe mijn toekomst eruit zou zien. Ik had het allemaal al uitgestippeld. Precies zoals ik het wilde. Ik had een doel en mijn grootste focus ging daar ook naar toe. 

 

Ik bereikte de voor mij lang verwachte fase, die ene grote verandering in mijn leven. Trots als ik was. Ik had het voor elkaar gekregen, ondanks dat mij voorgehouden is dat het mij niet zou lukken.

Maar, wacht even.. Waarom voelde ik mij niet voldaan? Waarom voelde ik die verwachte geluk niet? Was ik te naïef geweest? Daar was die klap, nog harder dan in het verleden. Mijn lach verdween, waar kwam dat vandaan? Mijn gedrag veranderde, maar waarom? Ik gleed nog dieper weg. Wat moest ik doen?

In die periode was ik mijzelf totaal kwijt. Niet alleen ik leed eronder, maar ook mijn naasten en geliefden. Ik sloot mijzelf af. Ik wilde het liefst dagenlang in bed blijven liggen en niemand onder ogen komen. Maar hey, de dagelijkse verplichtingen die wachtten op mij. Ik had mijn verantwoordelijkheid op mij te nemen. Mijn werk loste zich niet vanzelf op. Ik moest mijn jongeren helpen en leiden richting de juiste weg.

Maar wie hielp mij? Ik had ook hulp nodig. Ik moest met iemand spreken. En dit keer wilde ik niet alleen mijn hart luchten bij een bekende, ik wilde meer. Ik had meer nodig om door te kunnen gaan. Ik moest doorgaan.

 

Daar was ze dan, mijn life coach. Faiza. Als een rots in de branding stond zij daar. Zo sterk en zo krachtig. Ik schaamde mij voor mijn gedrag, maar ik moest het benoemen. Eerst voorzichtig, maar daarna gooide ik het allemaal eruit. Ze verklaarde mij niet voor gek. Ze luisterde naar mij. En ze stelde mij vragen. Vragen waar ik diep over na moest denken. Vragen die confronterend waren, en mij raakten. Het was moeilijk om de juiste antwoorden meteen te vinden. Ik moest diep graven. Door het geduld van Faiza, de manier waarop zij vragen stelde en door haar open en vertrouwde houding, duwde zij mij naar de juiste richting. 

 

Er ging bij mij een deur daar binnen open, een lang gesloten deur. Even was daar die opluchting: dus daar kwam mijn gedrag vandaan. Het kostte me veel energie. Ik kreeg zelfmedelijden. Nee, dat mocht niet van mijzelf. Daar schoot ik niets mee op. Ik vond de confrontatie te zwaar. Pijn. Hoe heb ik dit allemaal laten gebeuren? Had ik het niet kunnen voorkomen? Boosheid. Hoe konden ze dit met mij doen? Emoties. Teveel. Ik had ze niet meer in de hand. Ik was moe, heel moe.

 

Na mijn eerste coachingsgesprek raasden er heel veel emoties door mij heen. Zoveel dat ik er hoofdpijn van kreeg. De vraag: ‘wie ik was’ bleef door mijn hoofd ronddwalen. Ik wist het echt niet. Hoe kon ik voor mijzelf een onbekende zijn? Ik dacht mijzelf heel goed te kennen. Maar niets daarvan was waar. Zo betrokken als Faiza is, belde zij mij die avond op en ook de dag daarop. Mijn lichamelijke klachten waren logisch. Mijn hersenen hadden veel te verwerken en mijn hart had een grote klap gekregen. Het was fijn om van Faiza te horen dat dit bij het proces hoorde. Dat ik mijzelf tijd moest gunnen. De problemen lossen zich immers niet in één dag op.

De gesprekken daarna waren nog even confronterend maar er ontstond een stijgende lijn. Ik voelde dat het steeds beter met mij ging. Dit werd ook in mijn omgeving bevestigd. Door behulp van Faiza groeide mijn zelfvertrouwen en kon ik gemakkelijk mijn emoties, gedrag en handelen plaatsen. Ik werd zelfbewuster van mijn doen en laten. Ik voelde mij bevrijd.

 

Inmiddels is mijn laatste coachingsgesprek al een tijdje geleden geweest. In mijn dagelijkse leven, zowel thuis als op werk, blik ik vaak terug naar mijn coachingsgesprekken. Ik kijk terug naar een hele mooie groeiproces van mezelf. Ik straal en ik lach weer veel. Ik ben mij gaan beseffen dat het geluk in mijn eigen handen is en dat ik dit zelf kan sturen.

Daarnaast ben ik onwijs trots op mijzelf dat ik door ben gegaan met de coachingsgesprekken en niet in de tussentijd ben afgehaakt, hoe verleidelijk dat ook af en toe was. Ik heb mijzelf hierdoor een kans gegeven om te groeien en ik zou een één ieder adviseren om dit ook te doen. Jezelf een kans te gunnen om door te groeien in het leven, om jezelf beter te leren kennen en om te leren om te gaan met tegenslagen in het leven.

 

Graag wil ik Faiza nogmaals bedanken voor haar geduld en inzet, zonder haar was het mij niet gelukt. Ik ben ontzettend fan van haar stijl. Ze is een aanpakker en een doorpakker. Mijn positieve coachervaring is mede mogelijk gemaakt door haar.